Chengdu

Na wederom een lange tijd van radiostilte kan ik toch weer even tijd vrijmaken om jullie op de hoogte te stellen van mijn belevenissen. Het grote verschil tussen met vrienden en alleen reizen is dat als je alleen bent je veel meer tijd hebt om dingen voor jezelf te doen (zoals je blog bijwerken). Maar vooral met vrienden die enigszins een tijdsdruk hebben is het programma toch vrij vol.

 

Na aankomst van Stijn en Casper in Beijing hebben we met zijn vieren 's avonds nog wat gedronken in een echt frans cafe om de hoek van het hostel. In dat cafe werkte die avond toevallig Willy uit Volendam, die op haar 17e naar Beijing vertrokken is en er inmiddels al 5 jaar woont. Best indrukwekkend. Met haar zijn we later nog twee avonden op stap geweest. De volgende ochtend is Paul weer naar Nederland vertrokken.

 

In Beijing hebben we natuurlijk de verboden stad bezocht. Heel heel heel druk ondanks de regen maar toch indrukwekkend. Het meest spectaculaire hierbij was toch de heuvel achter de verboden stad waar we een uitzicht over het hele paleizencomplex hadden. Ook was de entreeprijs maar een fractie van de verboden stad. Verder hebben we in Beijing de Temple of Heaven bezocht en de parken van het het oude zomerpaleis. Ook zijn we bij het CCTV gebouw geweest, eigenlijk twee torens de hoog in de lucht met elkaar verbonden zijn, met een knik, van de nederlandse architect Rem Koolhaas. Zoek maar op op internet.

 

Wat helemaal fantastisch was aan onze tijd in Beijing was dat Stijn en Casper twee keer hebben kunnen spelen (Stijn speelt contrabas en Casper speelt piano), Stijn heeft een poosje geleden in Nederland namelijk een Chinees uit Beijing ontmoet die via via een jazzcafe-eigenaar kende. Door de vrienden van deze Chinees zijn we zeer openhartig ontvangen en we hebben twee keer heerlijk gegeten. Voor ons is het soms namelijk lastig om eten te bestellen in een Chinees restaurant, menukaarten zijn vaak alleen in het chinees. Naast het eten kregen we ook gratis drinken in het jazzcafe en aangezien ik niet mee kon spelen heb ik toch flink genoten. Het was erg leuk om Casper en Stijn te zien spelen, ze spelen op hoog niveau, maar iedereen was ook superenthousiast over ze. De Jazz-scene in Beijing is namelijk erg klein en nog een beetje in de kinderschoenen. Desalniettemin heeft de cafe-eigenaar toch twee goede saxofoonspelers kunnen regelen, waarvan eentje onlangs nog gespeeld heeft voor Obama en Hu Jintao (president van China). Ook hebben Stijn en Casper een jazzliedje gespeeld met een meisje die dat nummer zelf gecomponeerd had, heel gaaf want ze had nog nooit eerder opgetreden.

 

Na beijing zijn we doorgereisd naar Luoyang. Luoyang ligt niet ver van Xi'an en het is ook meerdere malen de hoofdstad van China geweest. Vandaag de dag is het een typisch Chinese stad met veel lelijke moderne gebouwen en veel luchtvervuiling. Toch was het voor Stijn en Casper interessant om het echte dagelijkse leven van Chinezen te zien, zonder veel andere toeristen. Ook waren er in de omgeving van Luoyang een aantal interessante bezienswaardigheden, zoals de Longmen Caves en de White Horse Temple (de oudste Boeddhistische tempel in China). We zijn niet naar het nabijgelegen Shaolin Klooster geweest, de geboorteplaats van kung fu, omdat het originele complex vernietigd is tijdens de Culturele Revolutie, maar ook omdat het te duur en te druk schijnt te zijn.

 

Na Luoyang waren we van plan om een trein van 20 uur naar Chengdu te nemen maar toen we op het station aankwamen bleek dat de trein vertraagd was. Dit werd veroorzaakt door zware regenval en aardverschuivingen op zeven plekken langs de route. Het probleem zou opgelost worden maar we wisten niet wanneer de trein weer zou vertrekken dus ons resteerde niets anders dan te wachten op het station. Uiteindelijk werden het 17 uur! Er waren geen zitplekken meer (mede omdat de wachtkamer op de begane grond helemaal blank stond) dus we besloten een plekje te zoeken op de eerste verdieping. Omdat we toch een beetje wilden rusten/slapen heeft stijn een paar krantjes gekocht om op te liggen, met onze tassen als kussen. Uiteindelijk hebben we toch nog eventjes kunnen slapen totdat we werden wakkergemaakt met de mededeling dat de trein over 5 minuten zou vertrekken. Overigens dankzij een vriendelijke engelssprekende student want er was niets op de borden te lezen en er werd ook niets in het Engels omgeroepen. We haalden de trein maar ternauwernood, ondanks dat ik een beetje langzaam was. De treinrit die 20 uur zou duren, duurde uiteindelijk meer dan 30 uur. Het landschap onderweg was echter spectaculair dwars door groene bergen en langs rivieren, watervallen en beekjes.

 

Nu zijn we dus in Chengdu. Chengdu is een relaxte stad met veel groen en het ziet er hier relatief welvarend uit. Ons hostel is een erg hip designer-hostel en er zijn een aantal smaakvol ingerichte cafeetjes in de straat. Eergisteren zijn we, omdat we behoefte hadden aan wat natuur, naar mt. Emei gagaan. Mt. Emei is een heilige Boeddhistische berg op ruim 3 uur rijden van Chengdu. Omdat de reis ernaartoe vrij lang duurde kwamen we pas laat aan en konden we niet heel ver lopen voordat we een overnachtingsplek moesten zoeken. Toch was het een gouden greep om op dat tijdstip te gaan omdat de meeste toeristen (duizenden!) al naar huis gingen en het dus al heel snel supperrustig was en omdat we een hele sfeervolle tempel vonden om te overnachten. Vlakbij was ook een gezellig eetstalletje (Hard Wok Cafe) waar we lekker avondeten en ontbijt hebben gehad. Wat wel vervelend was, was dat er stukken glas in mijn bed lagen, die uit gebroken raampjes waren gevallen en waaraan ik bij het slapen gaan in het donker mijn hand openhaalde (het valt mee). De mensen van de tempel wisten hier, waarschijnlijk geen goed raad mee en ze lachten alleen een beetje, waarschijnlijk uit schaamte. Nadat er nog een stuk glas naar beneden viel bij het verschuiven van mijn bed drongen we toch echt aan op een andere kamer. 

 

De volgende dag (gisteren) zijn we vrij vroeg vertrokken voor een hele zware klim van ongeveer 6 uur, maar de uitzichten waren echt heel indrukwekkend. De bergen was heel groen en jungle achtig en er waren veel beken en watervallen. Door de vorm van de rotsen deed het ook allemaal erg chinees aan. Helaas hebben de de top niet helemaal kunnen bereiken omdat we weer op tijd in Chengdu moesten zijn. We worden er toch steeds weer mee geconfronteerd dat je China niet even kunt zien in een maandje, of in twee maanden of in zes maanden.

 

Vandaag hebben we de was gedaan (ook heel belangrijk) en later zijn we met de manager van het hostel naar het zwembad geweest. Ze vertelde namelijk dat ze in februari naar Phuket in Thailand ging maar dat ze niet kon zwemmen. Na 2,5 uur zwemmen kan ze al min of meer zelfstandig de schoolslag. Erg leuk en ook wel fijn voor mij om na lange tijd weer even te kunnen zwemmen (met 3000 andere Chinezen, dat wel).

 

Morgen pakken we de trein naar Kunming in Yunnan en nemen dan de bus naar Dali.

 

Nu moet ik gaan want mijn vrienden zijn al bij een optreden van een Maleisische Noise-rockband, het schijnt bizar te zijn!