In China!

Het is alweer een poosje geleden dat ik voor het laatst een berichtje schreef. Dit heeft te maken met het feit dat blogger.com geblokkeerd is in China (facebook ook trouwens). Als het goed is moet ik ook berichtjes via de mail naar blogger.com kunnen sturen die dan meteeen op mijn blog komen te staan (wat ik nu probeer). Helaas kan ik echter niet lezen wat jullie reacties zijn. 

Ik ben nu overigens ook weer bereikbaar op mijn mobiele telefoon. Mijn nieuwe Chinese nummer is 0086 15276050214(...met de belbazaar kan dat tegen het bespottelijk lage tarief van 2 cent pm, instaptarief 40ct. 020-8118010  of met 0900-0812...) 

Terug naar het reisverhaal. De vliegreizen naar China verliepen vlekkeloos, al moet ik toegeven dat ik me niet erg op mijn gemak voelde in de Tupolev van Uzbekistan airways, van Tashkent naar Almaty. Het toestel zag eruit alsof het gebouwd was tijdens de sovjetunie en het was erg krap met slechte stoelen en weinig beenruimte. Na Almaty vloog ik naar Urumqi en daar ontmoette ik midden in de nacht Paukl op het vliegveld. We hadden allebei ruim een uur vertraging maar gelukkig kwamen we ongeveer tegelijkertijd aan. Omdat we allebei homger hadden zijn we even de stad in gegaan om wat te eten en daarna hebben we de rest van de nacht voor de deur van het gesloten vliegveld doorgebracht. Hoewel Paul al min of meer 36 uur wakker was ging het prima. Rond 8 uur 's ochtends konden we inchecken voor de vlucht naar Kashgar. 

Kashgar is een eeuwenoude stad en een legendarisch kruispunt van handelsroutes. Van oudsher is de bevolking Oeigoers, een centraal aziatisch volk dat een Turkse taal spreekt en dat verwant is aan het o.a. Oezbeeks, het Kirgizisch en het Kazachs. Helaas is er steeds minder over van de oude stad omdat de overheid er een enorme stadsvernieuwing heeft uitgevoerd. Maar toch zijn er nog oude delen van de stad waarin je je gemakkelijk honderden jaren terug in de tijd waant. Zo zijn er medicijnmannen met vreemde geneesmiddelen zoals slangenhuiden en gedroogde hagedissen en zijn er allerlei ambachtslieden zoals koperslagers. Ook staan er overl eetstalletjes (waar je voornamelijk de alomtegenwoordige shaslick kunt krijgen) 

Vanuit Kashgar besloten Paul en ik om de eigenlijk reis in China de laten beginnen bij de grens met Pakistan. Hiervoor gingen we via de Karakoram Highway het Pamirgebergte in. De Karakoram Highway is een van de mooiste routes in de wereld en kennelijk ook de hoogste snelweg ter wereld. Een belagrijke tak van de Zijderoute, van India naar China en Centraal Azie, liep vroeger via dezelfde weg. De eerste dag zijn we meteen doorgereden naar Tashkurgan, de laatste plaats van enige betekenis voor de grens met Pakistan om daar een hotel te vinden. Na aankomst en Check-in in het hotel waren we van plan om naar de Khunjerab pas te gaan, de grens met pakistan op 4800 of 5100 meter (we hoorden verschillende getallen). Gelukkig vonden we in de hotellobby twee medepassageirs, een Chinees en een Israelier, om een taxi mee te delen, waardoor de kosten voor ons natuurlijk gehalveerd werden. Eigenlijk waren we al te laat opm nog naar de pas te gaan en de militairen in Tashkurgan weigerden ons aanvankelijk door te laten. We hadden dit keer nog eens enorm veel geluk want de Chinese medepassagier bleek een politicologiestudent in Moskou te zijn en blijkbaar schreef hij wel eens stukjes voor het Xinhua persbureau, het staatspersbureau in China. Hij claimde dat hij een stukje over de pas wilde schrijven( misschien sprak hij de waarheid, dat weet ik niet precies) en dus lietren de soldaten ons door. Vanaf Tashkurgan was het nog een 130 km lange tocht door een hoge bergvallei tot dat we bij de grens aankwamen. Bij de grens kwamen we eerst bij de laaste Chinese grenspost. Bij deze grenspost moest er een soldaat mee om ons in de gaten te houden, gelukkig zat ik voorin maar op de acherbank moesten ze dus een paar kilometer met zijn vioeren zitten. Hier heb ik een grappige foto van gemaakt. Bij de daadwekelijke grens was hety erg koud en de lucht was er erg ijl, wat het ademhalen moeilijk maakte. 

Bij de grens hebben we een paar foto's gemaakt, zijn we even naar de pakistaanste kant gelopen en hebben we de hand geschud met een, natuurlijk erg vriendelijke, Pakistaanse grenswacht. 

Na onze overnachting in Tashkurgan zijn we terug naar het zuiden gegaan naar het Karakul meer. Dit prachtige blauwe meer ligt tussen de Muztagh Ata en mt. Kongur twee bergen van meer dan 7500 m. Bij dit meer hebben we een trektocht gemaakt, en een kleinere berg beklommen, waarna we in een Yurt hebben overnacht. Die nacht hebben we weinig geslapen omdat het stervenskoud was en aan het begin van de dacht had ik een stekende hoofdpijn van de rook (we kregen de yakmest in de kachel eerst niet goed aan!) We waren de volgende ochtend weer vroeg op, tegen wil en dank, maar de zonsopgang was prachtig. Diezelfde ochtend gingen we weer met de taxi naar Kashgar waar het vanwege de hitte nog moeilijk voor was te stellen dat we het die nacht zo koud hadden gehad. Die avond hebben we in het hostel 'the kite runner' gekeken, welke deels was opgenomen in Tashkurgan en in Kashgar, zelfs in de straat van het hostel.

Vanuit Kashgar zijn we met de trein naar Turpan (Tulufan) gegaan, een reis van 26 uur en de langste die we ooit gemaakt hebben. Maar de trein was redelijk comfortabel en we hadden bedden die beter waren dan in menig Chinees hostel. Bovendien werd er lekker eten verkocht in de trein. 

Nu zijn we dus in Turpan. Turpan ligt op 153m onder zeeniveau en het is de heetste pek in China (maximaal 49.6 c). Het valt vandaag gelukkig mee met de temperatuur en we doen verder ook rustig aan. Morgen maken we een kleine excursie naar de flaming mountains en een ruine en daarna gaan we met de trein naar Dunhuang, het echte begin van China....

Chinese phone number:

Lieve familie en vrienden,
hierbij mijn nieuwe Chinese nummer: 0086 15276050214. Bel je me Met belbazaar dan betaal je 2 cent p.m. als je eerst naar het nummer 0900-0812 belt en vervolgens in het menu mijn Chinese nummer intoetst!! Hoop je snel te spreken...

Morgen eindelijk naar China!

Gisteren heb ik tijdens de wedstrijd Nederland-Japan eindelijk mijn tickets ontvangen. Ik vlieg morgen (maandag 21 juni) om 4 uur naar Almaty in Kazachstan en na een transit van 3 uur vlieg ik daarna naar Unrumqi in China. Toevallig komt Paul een kwartier later aan in Urumqi en ik heb inmiddels ook dezelde vlucht als welke paul neemt geboekt voor de volgende ochtend, om 8.40 uur richting Kashgar. Al met al kostten de eerste twee vluchten 595 dollar en de laaste 178 dollar. Een flinke aanslag op mijn portemonne maar ik ben hier in ieder geval weg en ik tref Paul ook nog eens op tijd! Gelukkig is China goedkoop dus ik zal er zuinig kunnen leven om deze vluchten enigszins te kunnen compenseren. Na twee weken Tashkent en ongeveer een maand Centraal Azie ben ik blij dat ik verder kan. Ik heb hier op zich een goede tijd gehad maar ik had toch meer van Centraal Azie verwacht (vooral Turkmenistan was een koude douche na het hartverwarmende Iran), maar uiteraard is mijn beeld mede gekleurd door mijn gedwongen verblijf in hier Tashkent.

Ik heb verschillende berichten gehoord over de internetmogelijkheden in China. Tot voor kort waren alle westerse websites geblokkeerd in de westelijke province Xinjiang (waar ik met Paul als eerste doorheen zal reizen.) maar het is mogelijk dat ik hier tegenwoordig wel weer gewoon online zou kunnen. Ik kan het echter niet beloven. Ook is Facebook waarschijnlijk in heel China geblokkeerd, jammer maar niets aan te doen. Verder zal ik proberen om net als in Iran weer een lokale sim kaart aan te schaffen zodat familie en vrienden me goedkoop kunnen bellen. Natuurlijk is het ook handig om hotels mee te reserveren etc. Maar ik weet niet hoe gemakkelijk het kopen van een sim kaart voor buitenlanders is.

Tenslotte wil ik iedereen hartelijk bedanken voor de interesse in mijn blog en voor de persoonlijke mailtjes, smsjes, telefoontjes en bovenal het medeleven (tijdens mijn tijd hier in Tashkent). Het is fijn om te weten dat er zoveel mensen zijn die mijn ontwikkelingen hier volgen!

Zei ik Kazachstan? ik bedoelde China...

Vol hoop en verwachting ging ik vandaag naar de ambassade van Kazachstan, maar het mocht niet baten. Na een tijd wachten bleek dat het computersysteem van de Ambassade plat ligt en dat ze misschien pas op maandag weer visa kunnen verstrekken. Ik heb geen zin meer om hierop te gaan wachten want ik weet inmiddels hoe moeilijk het is om die ambassade binnen te komen (zelfs als je netjes wacht heeft het geen zin om er al om 5 uur 's ochtends te zijn want ze zijn te langzaam en er zijn teveel wachtenden voor je, je moet echt een goede smoes hebben). Bovendien zal het alleen maar drukker zijn omdat er nu een heleboel mensen bij zullen komen die een visum willen. Het is echter niet zo erg als bij de Kazachse ambassade in Bishkek (de hoofdstad van Kirgizie)waar de organisator van een overlandreis naar australie (overland oddisey) vorig jaar met zes van zijn mannelijke passagiers heen moest om zich een weg naar binnen te vechten...letterlijk. Maar dit terzijde. Ik wilde toch al niet zo heel graag naar Kazachstan want er is weinig te zien en ik moet nu zo snel mogelijk in China komen omdat ik met Paul heb afgesproken. Ik ga nu dus proberen een ticket naar China te kopen maar omdat alles nu dicht is (avond) heb ik geen idee wanneer de eerstvolgende vlucht is, gelukkig is Stijn op dit moment even voor me aan het kijken. Ik hoop ook dat ik naar Kashgar of Urumqi kan vliegen, want peking is superver en ik zou dat weer terug moeten vliegen naar Kashgar. Morgenochtend ga ik proberen een kaartje te kopen en hopelijk ben ik hier dan snel weg. Als het mogelijk is laat ik jullie natuurlijk zo snel mogelijk weten waar ik heen vlieg en wanneer.

Mijn Poolse vrienden Pawel en Aga hebben nu overigens een groot probleem. Hun visum voor oezbekistan verloopt morgen en ze zijn met de motor dus ze kunnen ook niet vliegen. Heel erg vervelend voor ze en ze zouden wel eens flink in de problemen kunnen komen. Het laatste wat ik hoorde was dat ze een last minute visum voor Tajikistan probeerden te krijgen, ik hoop maar dat het ze lukt.

Morgen naar Kazachstan

Zoals het er nu naar uitziet kan ik vanmiddag eindelijk mijn Kazachse visum ophalen. In dat geval kan ik morgenochten met de taxi naar de grens en dan zo snel mogelijk naar almaty om te proberen om een treinkaartje naar Urumqi te regelen. Volgende week dinsdag moet ik al in Kashgar zijn om Paul daar te ontmoeten en ik hoop maar dat ik het op tijd red. Verder heb ik begrepen dat er in Kazachstan in toenemende mate problemen zijn met het land binnenkomen. Naast de corruptie vergeten de dounaniers soms om je een 'migration card' met stempel te geven, wat tot grote problemen kan leiden. Ik ben gelukkig gewaarschuwd en ik ben bewapend met de telefoonnummers van de Nederlandse Ambassade. Het gaat vast goedkomen. Hopelijk kan ik jullie snel vanuit Kazachstan een volgend berichtje sturen.

Ps. ik heb het inmiddels behoorlijk gehad met centraal azie maar we blijven vriendelijk glimlachen naar oom agent!

Gestrand in Tashkent...

Helaas zit ik nog steeds in Tashkent. Het is geen heel vervelende stad maar het is hier erg warm en ik heb het nu wel gezien. Gelukkig zijn er nog steeds andere reizigers en ik ben gisteren uitgenodigd om met een Pools stel mee te gaan naar de bergen. Aangezien Pawel en Agniezska met de motor reizen was het een enigszins riskante onderneming. Ik wilde toch graag mee dus uiteindelijk zat ik in mijn t-shirtje en met een geleende fietshelm (geen gezicht ook, vooral omdat de wind er steeds onderkwam en de helm veel te ver naar achteren schoof) achterop de motor bij Pawel. Door de bergen en op landweggetjes ging het prima maar ik genoot minder van scherpe bochten op de snelweg. Ook was het soms vervelend wanneer we rond de 100 km/u reden waardoor de harde wind ervoor zorgde dat de tranen langs mijn wangen stroomden. Toch was het een zeer geslaagde dag want we zijn bij een groot stuwmeer gestopt om te gaan zwemmen en later zijn we over een hele mooie bergweg teruggereden naar Tashkent.

Vandaag is een minder geslaagde dag omdat ik probeer een visum voor Kazachstan te regelen en daarom ben ik vanochtend om half 6 opgestaan om mezelf op de wachtlijst bij de ambassade te zetten. De andere wachtenden vertelden mij dat ik om 12 uur terug moest komen maar om 12 uur bleek dat de Ambassade voor de lunch dicht ging en dat de wachtlijst complete onzin was. Twee italianen waren er namelijk pas om 9 uur en door vriendelijk lachen en in de rij staan waren ze vlak voor 12 uur aan de beurt. Ik zou kunnen proberen om vanmiddag om 5 uur terug te gaan maar waarschijnlijk kan men dan alleen visa afhalen en niet aanvragen. Bovendien zou ik dan de voetbalwedstrijd Nederland-Denemarken mislopen! Al met al heel vervelend dus en waarschijnlijk kan ik pas aanstaande woensdagmiddag mijn visum afhalen (als het me morgenochtend lukt om de Ambassade binnen te komen). Een andere optie zou zijn om naar China te vliegen maar er zijn hoogstwaarschijnlijk geen directe vluchten naar Kashgar of Urumqi dus dan zou ik via Beijing moeten gaan, dat heel ver weg is. Bovendien zou ik natuurlijk liever niet vliegen.

Ik ga nu even lunchen en dan kijken wat de beste optie is...

Volgende bestemming Kazachstan!

Zoals jullie hebben kunnen lezen in de reactie door Emiel en Saskia op mijn vorige blogbericht. Is de grens tussen Oezbekistan en Kirgizie nu geheel gesloten. Dat versimpelt de situatie voor mij. Ik zal via Kazachstan naar China moeten reizen. Dit betekent dat ik maandagochtend heel vroeg (ong 4 uur 's ochtends naar de Kazachse ambassade moet om een goede plek op de wachtlijst te krijgen zodat ik misschien dezelfde dag of de volgende dag mijn visum op kan halen. En dan wil ik via Almaty naar Urumqi in China gaan en dan weer in Zuidwestelijke richting naar Kashgar. Dit is zoals gezegd heel ver om, het laaste stuk van Urumqi naar Kashgar is bijvoorbeeld een treinreis van 30 uur!

Ik heb inmiddels ook mijn sim kaart weer aan de praat gekregen maar natuurlijk ben ik mijn nummers kwijt. Misschien kunnen jullie mij even een smsje sturen met jullie nummer. (is gratis voor mij maar ik ga niet iedereeen terug smssen want dat is relatief duur) Mijn nummer is nog steeds 06-13886292.

Onrustig in Kirgyzie

Ik zie net op tijd (ik wilde vandaag of morgen vertrekken) dat het toch weer onrustig is in het zuiden van kirgyzie. Ik zal dus mij reisplannen moeten heroverwegen. Misschien dus via Kazachstan maar dan moet ik eerst een visum proberen te regelen. Ik heb inmiddels mijn sim kaart ontvangen (maar weet de pincode niet). Ik houd jullie op de hoogte!

Update: Ik neig op dit moment naar het halen van eren visum voor Kazachtan en dus maareen hele lange (en dure) omweg te nemen. Want zelfs als het grootse deel van Kirgizie veilig is moet ik toch nog langs Osh of anders via de Torugart pas (kirgizie-china), welke heel duur is om over te steken (geen offciele grenspost voor toeristen). In mijn hotel zitten nog steeds twee nederlanders (zie vorige blog) die contact op zouden nemen met het consulaat hier en de ambassade in almaty (kazachstan). ik wacht even af (sowieso kan ik nu geen visa aanvragen voor kazachstan omdat het weekend is). Nu ga ik kijken of ik nog even de tweede helft van de openingsmatch van de worldcup kan kijken (ik maak me niet teveel zorgen en jullie hoeven dat ook niet te doen want ik neem nooit onverantwoorde risico's)

Bukhara-Khiva-Samarkand-Tashkent

Vanuit een snikheet Tashkent een nieuwe update over mijn reis in Oezbekistan tot dusver. Ik heb inmiddels mijn Kirgizische visum weten te bemachtigen en het land is naar alle waarschijnlijkheid goed bereisbaar. Alle berichten, van reizigers en ambassades, wijzen erop dat de rust in Kirgizie is teruggekeerd. Er zijn wel verkiezingen op 26 juni, maar dan ben ik het land alweer uit.
Voor mij is het nu nog wachten op mijn DHL pakketje met o.a. mijn sim kaart uit Nederland. Deze zou afgelopen maandag aangekomen moeten zijn maar helaas duurt het veel langer. Gisteravond is het pakketje uit Londen aangekomen in Taskkent maar nu ligt hij nog bij de douanecontrole. Ik probeer er alles voor te doen om te zorgen dat ik het pakketje voor het weekend krijg want anders moet ik hier nog langer blijven waardoor ik minder tijd heb om Kirgyzie te zien. Maar ik vermaak me hier goed, hierover later meer.
Helaas heb ik wederom pech met internet want ik Taskent ligt de snelheid van de internetcafe's weliswaar hoger dan in de rest van het land, maar hier is op de meeste plaatsen Hotmail geblokkeerd waardoor het heel moeilijk is om berichten te sturen of zelfs maar te lezen (vandaag kan ik alleen zien dat ik 11 berichten in mijn inbox heb en van wie maar het lukt me geen mogelijkheid om ze te openen). Ik begrijp niet zo goed waarom het geblokkerd is want facebook en andere mailaccounts doen het wel gewoon.



Terug dus naar Buchara. Na 4 nachten in deze mooie oude stad, overigens de geboorteplaats de beroemde geneeskundige Avicenna (of Ibn Sina) wiens handboeken over geneeskunde zelfs in Europa voor honderden jaren als leidraad werden gebruikt.
Vanuit Bukhara wilde ik naar Khiva gaan. Omdat ik er snel wilde zijn en omdat de bussen in Centraal Azie slecht zijn besloot ik een gedeelde taxi te nemen. Helaas was het al een uur of twee en er waren weinig mensen die nog richting Khiva wilden (of naar Urgench, een grote plaats daar vlakbij), dus het was wachten op andere passagiers...in de hitte. Na 2 uur zat de auto eindelijk vol en kondenwe vertrekken. De taxi was een Daewoo Nexia, de meest voorkomende auto in Oezbekistan, waarschijnlijk lokaal geproduceerd en zeer onconfortabel, hoewel hij er redlijk modern uitziet. We zaten met zijn drieen op de achterbank en het was eigenlijk te smal, dus de oudere heer naast mij besloot om zijn arm omhoog te doen zodat mijn schouder in zijn oksel zat, en er dus meer ruimte was. Helaas rook meneer niet zo fris dus mijn t-shirt rook 's avonds nog steeds naar oud zweet. Bovendien is het geen pretje om in het midden van de achterbank van een Nexia te zitten (afgezien van de beenruimte) omdat dat deel van de achterbank een harde vulling heeft, de veringen slecht zijn en de 5 uur durende weg door de woestijn naar Urgench natuurlijk heel hobbelig is. Na drie uur had ik een enorme pijn in mijn zitvlak en probeerde ik af en toe te verzitten de pijn enigszins minder te laten worden en mentaal een soort van afleiding te zoeken. Wat is reizen toch romantisch...

's avonds was ik dus in Khiva. Khiva is een oud stadje in de regio Khoresm (Kwarizm) de streek waar Abū ʿAbdallāh Muḥammad ibn Mūsā al-Khwārizmī ook vandaan kwam. Al-Khwarizmi was een beroemde wiskundige (en geleerde op het gebied van andere wetenschappen) en van zijn naam is het woord algoritme afgeleid. Een van zijn boeken heette Al-Jebr en hiervan komt ons woord Algebra.
Khiva is een mooi stadje, maar het is niet zo groot. Bovendien is het allemaal erg stil en te goed gerestaureerd waardoor het meer een openluchtmuseum zonder leven is geworden. De grote aantallen europese groepstoeristen dragen bij aan dit beeld. Toch is het erg mooi en wel de moeite waard om er twee nachten door te brengen. Zoals gewoonlijk in oude islamitische steden staan er veel moskeen medressa's en paleizen.

Daarna wilde ik verder richting Samarkand. Omdat ik onder geen beding weer met een Nexia of met de bus wilde, besloot ik de nachttrein te nemen. De nachttrein (13 uur) was een oude sovjettrein, maar redelijk comfortabel en ik heb toch een paar uurtjes kunnen slapen.
Ik ben me ervan bewust dat de naam Samarkand voor sommige mensen beelden van duizend-en-een-nachten oproept, maar er is veel veranderd. Het Samarkand van vandaag is een moderne stad. Behalve de nodige monumenten als de wereldberoemde Registan (een plein met drie enorme medressa's) is er weinig over van de oude stad. Het grooste deel van Samarkand stamt uit de sovjettijd en wordt op dit moment in rap tempo opgeknapt. Rondom de bezienswaardigheden zijn groene parken en promenades aangelegd. Verder is de stad vrij rijk en er is van alles te krijgen in de supermarkten en restaurants.
Het guesthouse waar ik sliep was een hele leuke plek. Er waren continu zo'n 15 a 20 andere (langetermijn) reizigers en het was leuk om verhalen en tips uit te wisselen. Bovendien was het goedkoop. Het enige nadeel was de slechte kwaliteit van de bedden, maar dit is geen verassing na 2,5 maand reizen. In het guesthouse zaten opvallend veel fietsers (maar ook motorrijders, automobilisten en rugzakreizigers zoals ik) die uit europa kwamen gefietst en richting China of verder gingen. In Samarkand heb ik lekker rustig aan gedaan voor een paar dagen en ik ben onder andere naar de lokale hammam (niet voor toeristen) geweest onder andere omdat ik al een tijd last heb van mijn bovenbeen waar ik de door de masseur eens flink door de mangel ben gehaald. Het is totaal anders dan de zachtaardige new-age massages zoals we die in het Westen kennen, meer een soort martelgang waarbij je al je wervels en gewrichten hoort kraken. Naderhand voel je je desalniettemin als herboren.

Na Samarkand wilde ik afgelopen naar Taskent. Ik had al een kaartje voor de avondtrein gekocht maar de aankomsttijd zinde me niet heel erg omdat het lastig is om in Tashkent betaalbare accomodatie tevinden. Gelukkig boden Emiel en Saskia uit Oss me aan om met hen mee te rijden! Emiel en Saskia (www.flipflopsonholiday.com) zijn momenteel met hun toyota landcuiser op een jaar lange reis door onder andere Afrika, het Midden-Oosten en Azie. Onderweg zijn we twee keer aangehouden door de politie (een keer voor het oprijden van een afgesloten brug en een andere keer voor te hard rijden, beide keren hadden we echter niets in de gaten en het is de vraag of het wel klopte) Bij de brug moesten we de agenten omkopen met ansichtkaarten uit Nederland en bij de snelheidsovertreding dachten we dat we dollars moesten geven maar we (Emiel) kregen onze dollars gewoon terug, we weten nog steeds niet waarom. Bij aankomst in Samarkand hadde we veel geluk want er was voor ons alledrie plek in het enige betaalbare hotel in deze stad, welke elke avond vol zit. Het is hier wederom gezellig vanwege de vele reizgers. Het bemachtigen van het Kirgizische visum was lastig vnwege het, al eerder beschreven lange, wachten in de hitte maar het was uiteindelijk goed te doen en ik ben correct geholpen.
Verder is Taskhkent een grote stad met circa 2,1 miljoen inwoners en ook erg modern. Er is een uitgebreid metronetwerk, stammend uit de sovjettijd, met interessante stations, maar hiervan mogen helaas geen foto's worden gemaakt omdat ze ook zijn gebouwd als atoomschuilkelders. Er is ook veel cultuur voor weinig op te snuiven. zo was ik eergisteren bij een opera voorstelling en gisteren bij het ballet, beiden voor 2,5 dollar! Op de eerste rang natuurlijk. Ik ga kijken of ik vanavond misschien naar een klassiek concert kan. Hopelijk kan ik morgen mijn pakketje afhalen zodat ik morgen ook zou kunnen vertrekken. In dit geval kan ik met Emiel en Saskia meerijden naar Kirgizie. Anders moet ik hier nog zeker tot maandag blijven.

Als het goed is moet er gewoon internet zijn in de grotere plaatsen Kirgizie maar ik weet niet hoe snel ik weer in de gelegenheid ben om te bloggen. Ik zal proberen om af en toe een berichtje te posten. Tot snel en groeten uit Tashkent!

Berichtje uit Tashkent

Omdat ik al een tijdje niets van me had laten horen wilde ik even laten weten dat het goed met me gaat en dat ik momemnteel in Taskent (hoofdstad van Oezbekistan) ben. Vanwege een vermoeiende dag bij de Kirgizische ambassade (komt goed maar ik hoop dat ik morgen en overmorgen niet nog eens 3,5 uur moet gaan zitten wachten) heb ik nu te weinig energie om een uitgebreid verhaal te typen, dus dat komt later...