Bukhara-Khiva-Samarkand-Tashkent

Vanuit een snikheet Tashkent een nieuwe update over mijn reis in Oezbekistan tot dusver. Ik heb inmiddels mijn Kirgizische visum weten te bemachtigen en het land is naar alle waarschijnlijkheid goed bereisbaar. Alle berichten, van reizigers en ambassades, wijzen erop dat de rust in Kirgizie is teruggekeerd. Er zijn wel verkiezingen op 26 juni, maar dan ben ik het land alweer uit.
Voor mij is het nu nog wachten op mijn DHL pakketje met o.a. mijn sim kaart uit Nederland. Deze zou afgelopen maandag aangekomen moeten zijn maar helaas duurt het veel langer. Gisteravond is het pakketje uit Londen aangekomen in Taskkent maar nu ligt hij nog bij de douanecontrole. Ik probeer er alles voor te doen om te zorgen dat ik het pakketje voor het weekend krijg want anders moet ik hier nog langer blijven waardoor ik minder tijd heb om Kirgyzie te zien. Maar ik vermaak me hier goed, hierover later meer.
Helaas heb ik wederom pech met internet want ik Taskent ligt de snelheid van de internetcafe's weliswaar hoger dan in de rest van het land, maar hier is op de meeste plaatsen Hotmail geblokkeerd waardoor het heel moeilijk is om berichten te sturen of zelfs maar te lezen (vandaag kan ik alleen zien dat ik 11 berichten in mijn inbox heb en van wie maar het lukt me geen mogelijkheid om ze te openen). Ik begrijp niet zo goed waarom het geblokkerd is want facebook en andere mailaccounts doen het wel gewoon.



Terug dus naar Buchara. Na 4 nachten in deze mooie oude stad, overigens de geboorteplaats de beroemde geneeskundige Avicenna (of Ibn Sina) wiens handboeken over geneeskunde zelfs in Europa voor honderden jaren als leidraad werden gebruikt.
Vanuit Bukhara wilde ik naar Khiva gaan. Omdat ik er snel wilde zijn en omdat de bussen in Centraal Azie slecht zijn besloot ik een gedeelde taxi te nemen. Helaas was het al een uur of twee en er waren weinig mensen die nog richting Khiva wilden (of naar Urgench, een grote plaats daar vlakbij), dus het was wachten op andere passagiers...in de hitte. Na 2 uur zat de auto eindelijk vol en kondenwe vertrekken. De taxi was een Daewoo Nexia, de meest voorkomende auto in Oezbekistan, waarschijnlijk lokaal geproduceerd en zeer onconfortabel, hoewel hij er redlijk modern uitziet. We zaten met zijn drieen op de achterbank en het was eigenlijk te smal, dus de oudere heer naast mij besloot om zijn arm omhoog te doen zodat mijn schouder in zijn oksel zat, en er dus meer ruimte was. Helaas rook meneer niet zo fris dus mijn t-shirt rook 's avonds nog steeds naar oud zweet. Bovendien is het geen pretje om in het midden van de achterbank van een Nexia te zitten (afgezien van de beenruimte) omdat dat deel van de achterbank een harde vulling heeft, de veringen slecht zijn en de 5 uur durende weg door de woestijn naar Urgench natuurlijk heel hobbelig is. Na drie uur had ik een enorme pijn in mijn zitvlak en probeerde ik af en toe te verzitten de pijn enigszins minder te laten worden en mentaal een soort van afleiding te zoeken. Wat is reizen toch romantisch...

's avonds was ik dus in Khiva. Khiva is een oud stadje in de regio Khoresm (Kwarizm) de streek waar Abū ʿAbdallāh Muḥammad ibn Mūsā al-Khwārizmī ook vandaan kwam. Al-Khwarizmi was een beroemde wiskundige (en geleerde op het gebied van andere wetenschappen) en van zijn naam is het woord algoritme afgeleid. Een van zijn boeken heette Al-Jebr en hiervan komt ons woord Algebra.
Khiva is een mooi stadje, maar het is niet zo groot. Bovendien is het allemaal erg stil en te goed gerestaureerd waardoor het meer een openluchtmuseum zonder leven is geworden. De grote aantallen europese groepstoeristen dragen bij aan dit beeld. Toch is het erg mooi en wel de moeite waard om er twee nachten door te brengen. Zoals gewoonlijk in oude islamitische steden staan er veel moskeen medressa's en paleizen.

Daarna wilde ik verder richting Samarkand. Omdat ik onder geen beding weer met een Nexia of met de bus wilde, besloot ik de nachttrein te nemen. De nachttrein (13 uur) was een oude sovjettrein, maar redelijk comfortabel en ik heb toch een paar uurtjes kunnen slapen.
Ik ben me ervan bewust dat de naam Samarkand voor sommige mensen beelden van duizend-en-een-nachten oproept, maar er is veel veranderd. Het Samarkand van vandaag is een moderne stad. Behalve de nodige monumenten als de wereldberoemde Registan (een plein met drie enorme medressa's) is er weinig over van de oude stad. Het grooste deel van Samarkand stamt uit de sovjettijd en wordt op dit moment in rap tempo opgeknapt. Rondom de bezienswaardigheden zijn groene parken en promenades aangelegd. Verder is de stad vrij rijk en er is van alles te krijgen in de supermarkten en restaurants.
Het guesthouse waar ik sliep was een hele leuke plek. Er waren continu zo'n 15 a 20 andere (langetermijn) reizigers en het was leuk om verhalen en tips uit te wisselen. Bovendien was het goedkoop. Het enige nadeel was de slechte kwaliteit van de bedden, maar dit is geen verassing na 2,5 maand reizen. In het guesthouse zaten opvallend veel fietsers (maar ook motorrijders, automobilisten en rugzakreizigers zoals ik) die uit europa kwamen gefietst en richting China of verder gingen. In Samarkand heb ik lekker rustig aan gedaan voor een paar dagen en ik ben onder andere naar de lokale hammam (niet voor toeristen) geweest onder andere omdat ik al een tijd last heb van mijn bovenbeen waar ik de door de masseur eens flink door de mangel ben gehaald. Het is totaal anders dan de zachtaardige new-age massages zoals we die in het Westen kennen, meer een soort martelgang waarbij je al je wervels en gewrichten hoort kraken. Naderhand voel je je desalniettemin als herboren.

Na Samarkand wilde ik afgelopen naar Taskent. Ik had al een kaartje voor de avondtrein gekocht maar de aankomsttijd zinde me niet heel erg omdat het lastig is om in Tashkent betaalbare accomodatie tevinden. Gelukkig boden Emiel en Saskia uit Oss me aan om met hen mee te rijden! Emiel en Saskia (www.flipflopsonholiday.com) zijn momenteel met hun toyota landcuiser op een jaar lange reis door onder andere Afrika, het Midden-Oosten en Azie. Onderweg zijn we twee keer aangehouden door de politie (een keer voor het oprijden van een afgesloten brug en een andere keer voor te hard rijden, beide keren hadden we echter niets in de gaten en het is de vraag of het wel klopte) Bij de brug moesten we de agenten omkopen met ansichtkaarten uit Nederland en bij de snelheidsovertreding dachten we dat we dollars moesten geven maar we (Emiel) kregen onze dollars gewoon terug, we weten nog steeds niet waarom. Bij aankomst in Samarkand hadde we veel geluk want er was voor ons alledrie plek in het enige betaalbare hotel in deze stad, welke elke avond vol zit. Het is hier wederom gezellig vanwege de vele reizgers. Het bemachtigen van het Kirgizische visum was lastig vnwege het, al eerder beschreven lange, wachten in de hitte maar het was uiteindelijk goed te doen en ik ben correct geholpen.
Verder is Taskhkent een grote stad met circa 2,1 miljoen inwoners en ook erg modern. Er is een uitgebreid metronetwerk, stammend uit de sovjettijd, met interessante stations, maar hiervan mogen helaas geen foto's worden gemaakt omdat ze ook zijn gebouwd als atoomschuilkelders. Er is ook veel cultuur voor weinig op te snuiven. zo was ik eergisteren bij een opera voorstelling en gisteren bij het ballet, beiden voor 2,5 dollar! Op de eerste rang natuurlijk. Ik ga kijken of ik vanavond misschien naar een klassiek concert kan. Hopelijk kan ik morgen mijn pakketje afhalen zodat ik morgen ook zou kunnen vertrekken. In dit geval kan ik met Emiel en Saskia meerijden naar Kirgizie. Anders moet ik hier nog zeker tot maandag blijven.

Als het goed is moet er gewoon internet zijn in de grotere plaatsen Kirgizie maar ik weet niet hoe snel ik weer in de gelegenheid ben om te bloggen. Ik zal proberen om af en toe een berichtje te posten. Tot snel en groeten uit Tashkent!