Turkmenistan

De vorige keer was ik gebleven bij het verlaten van Iran en het binnengaan van Turkmenistan. De weg naar de grens was echt fantastisch: uitgestrekte papaver/klaprozenvelden op glooiende en op de duur werd het steeds hoger en kaler met geplooide rotsformaties. Bij de grens ging alles relatief vlot maar het contrast tussen beide landen was duidelijk te merken. De Iraanse genswachten waren bijzonder vriendelijk en we zwaaiden nog lachend naar elkaar, maar de Turkmeense duane was een stuk norser (er was een enkele vriendelijke bij) en je voelde meteen de sfeer van het oude communisme hangen. Een van de douaniers/soldaten (een jongen van amper 20) probeerde nog geld van me af te troggelen, maar ik begreep niet zo goed waarvoor. Toen ik nee zei droop hij dan ook gauw af. Daarna met een taxibusje met een rotgang richting Asqabat. De chauffeur was namelijk een wedstrijdje aan het houden met zijn collega en we reden zo hard dat het linkervoorwiel aan het roken was toen we bij de laatste grenspost aankwamen.
Asqabat (dat vlakbij de grens ligt) is werkelijk een hele bizarre stad. De vergelijking is vaker gemaakt maar het is een kruising tussen disneyland en Las Vegas, met een communistisch sausje eroverheen. Gouden beelden van de (voormalige) president, heel veel marmeren wolkenkrabbers, nagenoeg lege straten en op elke straathoek een politieagent. Nog elke dag worden er nieuwe kolossale gebouwen gebouwd en de oude stad (arme wijken uit de sovjettijd) wordt langzaam opgeslokt door deze surrealistische nieuwe stad. Ik zat in een homestay (guesthouse) inhet oude gedeelte maar aan het eind van de straat begon de nieuwe stad. Het was erg moeijlijk te voinden omdat geneen taxichauffer wist waar het was. Ik zeg taxichauffeur, maar in werkeijkheid is elke auto een taxi. Als je bij de weg gaat staan stopt er weldra iemand die een centje wil bijverdienen. Het guesthouse was vrij groot en had een binnenplaats, waar duiven gehouden werden. Omdat dit guesthouse de enige betaalbare overnachtingsplek bleek ontmoette ik hier een handvol andere reizigers, twee japanners die solo reisden, een frans stel en twee fransen op weg met de motor naar mongolie.
Met het franse stel ben ik naar de Tolkocka bazaar geweest, volgens de reisgids de meest levendige bazaar van centraal azie. Het was inderdaad interessant, vooral de dierenmarkt. We kwamen erachter dat een kameel zo rond de 950 dollar kostte, minder dan ik dacht en nog best betaalbaar! We kwamen echter tot de conclusie dat het lastig zou worden om het land binnen 5 dagen per kameel te doorkruisen (transit visum) en lieten het er dus maar bij. Na de bazaar wilden we eigenlijk naar een kabelbaan die hoog de bergen in ging maar die bleek moeilijk te bereiken te zijn en misschien wel gesloten. We stonden ook nog even voor het naitonale museum van Turkmenistan, een enorm protserig en megalomaan gebouw, maar we lieten ons afschikken door de ingangsprijs van 10 dollar. Waasrschijnlijk zou het toch met name volstaan met nationalistische propaganda. In de busrit terug naar het centrum kwamen we een vriendelijk lokaal meisje tegen die ons een beetje in de stad heeft rondgeleid en 's avonds zijn we met haar, het franse stel, een van de japanners en de franse motrrijders gaan eten. Tegen elven hadden we wel zin om nog wat te gaan drinken maar officieel sluit alles om 11 uur, vanwege de avondklok (theoretisch kan je worden gearresteerd als je na 11 uur over straat loopt). Alle cafe's en clubs met een vergunning in het centrum waren gesloten en toen we voor de deur van een van de clubs stonden kwamen we een aantal jongens tegen die ons wel naar een ander cafe wilden brengen. Het cafe bleek belachelijk duur te zijn, 5 dollar voor een biertje. Dit is het grote probleem met een stad die voornamelijk expats als buitenlanders heeft en maar weinig reizigers. Toen we weggingen begonnen de jongens die ons hadden gebracht om geld te zeuren terwijl ze eerst hadden beloofd om ons voor niks te brengen, een beetje vervelend, maar na een tijdje dropen ze af.
Buiten de nachtklok is er nog een andere rare wet in Turkmenistan die roken op straat verbiedt. Kon ik na een maand eindelijk een biertje drinken, was roken ineens verboden. Maar goed, zo erg was het ook weer niet.
Buiten de surrealistische hoofdstad is turkmenistan een erg arm land. De voornaamste inkomstenbron is aardgas (wordt allemaal in Asqqbqt gestoken) en voor de rest bestaat het land voornamelijk uit woestijn. De andere steden zijn erg armoedig en sinds het einde van de sovjetunie lijkt er niets veranderd te zijn. Na Asqabat ging ik naar Mary waar het enige hotel dat ik kon vinden een oud sovjet hotel was (sindsdoen nooit gerenoveerd, maar wel 20 dollar per nacht) De service was onbeschoft, toen ik vroeg of ik mijn baggage voor de vogende dag kon achterlaten zei de hotelmedeweker domweg nee. Tot overmaat van ramp werd ik ook nog eens ziek in Mary omdat een groezelige eetgelegenheid bij het station het enige was wat nog open was. Turkmenistan staat onder reizgers bekend als een plek waar je ziek kunt worden van het eten en helaas moest ik dit aan de lijve ondervinden. Bovendien is het drinkwater onveilig en vervuild met zware metalen (niet van gedronken natuurlijk).
In Mary was ik overigens op een gegeven moment op zoek naar een supermarkt om wat water en brood te halen toen ik bij een winkeltje binnenstapte dat sinds het einde van de sovjetunie niet veranderd leek te zijn (foto komt later). De hele winkel stond vol met ouderwetse russische produkten (zoals zeer grofkorrelig wc-papier)en de juffrouw achter de toonbank had een wit schort en zo'n wit papieren bakkerhoedje op. Ze was overigens heel vriendelijk en geinteresseerd en ze bood me een pot thee aan. Deze mevrouw vertelde mij (of beter gezegd: maakte mij duidelijk) dat ze van armeense afkomst was. Het is opmerkelijk dat heel centraal azie een lappendeken aan talen en volken is. Dit is van oudsher al zo maar ons aller Stalin heeft hier destijds nog een schepje bovenopgedaan. Zo schijnen er in Oezbekistan veel Koreanen te wonen!
De volgende dag wilde ik naar de ruines van Merv (vlakbij Mary) een stad die ooit Damascus en Baghdad rivaliseerde qua grootte en belangrijkheid. Tegenwoordig is er weinig van over omdat er sinds de invasie van Djenghis Khan geen mensen meer wonen (iedereen is destijds uit wraak afgeslacht, iets wat de mongolen wel vaker deden.) De oude stadsmuren zijn nu enorme aarden wallen en nog steeds een indrukwekkend gezicht. De ruine van een oude tempel wijst op de meest westwaartse verspreiding van het Boeddhisme.
Tijdens de taxirit naar en rond Merv ben ik verschillende keren in en uit de taxi gestapt (en nog even door de tandarts gebeld over een niet betaalde rekening) waardoor de telefoon uit mijn broekzak moet zijn gevallen. Heel vervelend dat dit voor de tweede keer moest gebeuren en baalde er even flink van maar gelukkig is er een twee de simkaart onderweg naar Oezbekistan dankzij mijn amsterdamse crisisteam.
Na Mary vertok ik richting Turkmenabat (flinke zandstorm onderweg!), op de grens met Oezbekistan, weer een troosteloze stad met een deplorabel sovjet hotel. Gelukkig was het personeel dit keer wel vriendelijk. De volgende ochtend nam ik een taxi richting de grens. Onderweg staken we met een ijzeren pontonbrug de Amu Darya rivier over, een grote rivier die ontspringt in Afghanistan en uitmondt in het (voormalige) Aralmeer.
Nu ben ik dus nog steeds in Bukhara, Oezbekistan. Het is hier mooi comfortabel en eigenlijk heel toeristisch. Helaas zijn het met name groepen oudere europese toeristen. Overal staan oude moskeen, caravanserais en medressas (scholen). Ikzelf slaap in een comfortabele bed & breakfast in de joodse wijk van de oude stad. Ik rust veel uit, bekijk af en toe wat en werk natuurlijk mijn blog bij. Gisteren ben ik naar een 16e eeuwse hammam geweest, lekker ontspannend en 's avonds ben ik bij een Tajiekse familie uitgenodigd om te komen eten. Ook hier is de gastvrijheid om over naar huis te schrijven.
Morgen ga ik weer verder, misschien rivhting Khiva, maar ik zie een beetje op tegen de rit door de woestijn en de hoge temperaturen aldaar, of anders richting Samarkand. Ook is volgens de website van het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken de veiliheidssituatie in Kirgizie verbeterd dus ik onderzoek de mogelijkheid om toch via dat land (een klein stukje) naar China te gaan.Het zou me namelijk een paar duizend kilometer omweg schelen en bovendien heb ik al andere reizigers ontmoet die er net vandaan komen (en heel veel die er heen gaan). Maar ik kijk wel in Tasjkent (de hoofdstad van Oezbekistan) wat de beste optie is.
Het uploaden van foto's is weer een drama dus het zal moeten wachten tot Tasjkent ben ik bang. Tot de volgende update!

Foto's

http://www.flickr.com/photos/50660318@N08/?saved=1

Het uploaden van foto's is lastig maar op bovenstaande link staan een paar foto's die ik in Turkmenistan heb gemaakt

Inhaalslag vanuit Oezbekistan

Terwijl ik probeer foto's te uploaden via het tergend langzame internet heb ik mooi even de tijd om mijn blog bij te werken (hoewel ik net een account heb aangemaakt op de fotowebsite flickr en dat lijkt sneller te gaan). Helaas schijnt het kaartje, waar ik altijd zo mooi mijn route op kan aangeven, niet te werken, en dit is al het derde internetcafe waar ik het probeer. Inmiddels ben ik dus van Ashgabat via Mary (en Merv) en Turkmenabat naar Bukhara in Oezbekistan gereisd. Maar laat ik met de laatste dagen in Iran beginnen:

Ik was blij dat ik weg kon uit Teheran na er veel te lang op mijn visa's te moeten wachten en ik had dankzij Nima een eersteklas nachttrein naar Mashad kunnen boeken.Natuurlijk kwam ik in een coupe met drie ontzettend vriendelijke Iraniers te zitten, ze spraken geen van allen echt goed engels dus twee van hen belden met kennissen die wel goed Engels spraken dus ik was weldra aan het bellen met heel enthousiaste en behulpzame vreemdelingen. Ik vertelde mijn medereizigers dat ik wellicht in Nishabur wilde uitstappen om de tombe van Omar Khayyam te bezichtigen. Een van mijn medereizigers, Ali, bleek in Nishabur te wonen en hij bood me aan om mij rond te leiden in zijn stad. Het zou een typische Grand Finale voor mijn tijd in Iran worden.
Eerst gingen we naar zijn huis waar we een typisch traditioneel ontbijt aten (geen schapentong dit keer, maar Iraans brood) en daarna ben ik de hele ochtend rondgereden rondom Nishabur. Naast de tombe van Omar Khayyam heb ik ook andere tombe's gezien en tuinen en de overblijfselen van het oude Nishabur, verwoest door een aardbeving. Bij de opgraving liggen nog een aantal skeletten precies zo als ze gevonden zijn (een beetje pompeii-achtig). Ook heeft Ali me een heligdom gewijd aan Imam Reza (belangrijke shiitische heilige) laten zien en een dorp/grote boerderij gebouwd van hout. In dit dorp stelde Ali mij voor aan de eigenaar (ik ben zijn naam vergeten).De eigenaar was een oude hippie de in de jaren 70 aan de berkeley universiteit in San Francisco gestudeerd (en gedoceerd) had. Ik werd uitgenodigd voor koffie in zijn houten huis in victoriaanse stijl (3 verdiepingen) waar hij me vertelde over zijn wilde tijd in San Francisco, maar ook over het feit dat hij nu ademhalingsproblemen had vanwege een gasaanval tijdens de Iran-Irak oorlog. Na de lange tour rond Nishabur gingen we terug naar het huis van Ali, waar zijn vrouw een heerlijke uigebreide Iraanse maaltijd had klaargemaakt. Ali en zijn vrouw vroegen of ik alsjeblieft niet een nachtje kon blijven slapen maar dat ging niet omdat mijn visum de volgende dag zou verlopen. Ze waren teleurgesteld maar ze begrepen het en Ali zou me naar het busstation brengen, maar eerst kreeg ik nog een boek met vertalingen van Omar Khayyam, compleet met de originele perzische teksten en illustraties. Veel te zwaar natuurlijk om helemaal mee naar China te slepen (heb ik dus moeten achterlaten in een guesthouse). Het bovenstaande is geen uitzondering in Iran, iedereen die er geweest is kan een of meerdere van dergelijke verhalen vertellen. Verder dus met de bus naar Mashad. In Mashad kwam ik aan bij Vali's non smoking homestay Vali was dus een fervente anti-roker, hij was echter niet thuis toen ik aankwam dus zijn zoon kwam gelijk een sigaretje aan mij vragen. Het was verder gezellig bij Vali thuis en de slaapzaal was meteen een tapijtenopslag want Vali handelde hierin. Later kwam er ook nog een zwitsers stel aan die met de fiets richting China gingen. De volgende ochtend moestik om half 6 op mom op tijd bij de grens met Turkmenistan te zijn...
(ik zit alweer een paar uur in het internetcafe dus de volgende keer meer verhalen)

Bukhara, Uzbekistan

Hallo, Ik ben veilig in Uzbekistan aangekomen. Bukhara is mooi en goedkoop (10 dollar per nacht) vrij toeristisch dus lekker om even bij te komen. Vanavond of morgen probeer ik wat meer te schrijven.

Oh ja, inmiddels ben ik voor de tweede keer mijn telefoon kwijt (deze keer zat mijn nederlandse sim-kaart erin). Ik had er gisteren even flink de pest over in maar misschien is het maar beter zo, ik ben per slot van rekening op reisen het is niet de bedoeling dat ik de hele tijd bereikbaar ben (vlak voor ik hem verloor kreeg ik nog een telefoontje van de tandarts dat ik nog een openstaande rekening had). Ik kijk wel of ik in China een nieuwe kan kopen. Nu even kijken of ik mijn nummer kan blokkeren.

Turkmenistan

Inmiddels ben ik aangekomen in Ashgabat de hoofdstad van Turkmenistan. Het Internet is duur (zo'n 7 dollar per uur) dus ik ga hierna denk ik maar niet te vaak of helemaal niet internetten in Turkmenistan. Ik ben ook maar 5 dagen in Turkmenistan. Alles gaat goed en de reis door de bergen hiernaartoe was prachtig. Voor inhoudelijke verhalen wacht ik nog even tot ik in Oezbekistan ben. Nu ben ik van plan om te vieren dat ik weer alcohol mag drinken! (met mate natuurlijk, ik wil morgen veel zien in deze stad)

okee de memorycard waarvan ik foto's wilde uploaden liggen waarschijnlijk nog in het hotel en bovendien is het internet hier, dankzij de regering, zo traag als vlooien op een teerton. Hopelijk lukt het me dus om ze in Oezbekistan te posten. Natuurlijk zijn jullie ook uitgenodigd voor mijn 36 uur lange marathondiavoorstelling bij thuiskomst! ;)

Oh ja facebook doet het weer niet en reken er maar op dat dat in centraal azie ook lastig gaat worden (vooral in Turkmenistan) verder is de overheid in Turkmensitan zo paranoia dat alle gesprekken worden afgeluisterd en dat alle dure hotelkamers vol met afluisterapparatuur zitten. Het is maar dat jullie het weten...

De laatse loodjes in Iran

Mijn tijd in Iran zit er alweer bijna op en ik ben me aan het voorbereiden op de reis naar Turkmenistan en verder. Best spannend want daar is het weer totaal anders (zeg maar een beetje zoals Noord Korea). In de tussentijd heb ik veel meegemaakt. Ik ben in een aantal steden in centraal Iran geweest, zoals Kashan een stad waar rozenwater (bijvoorbeeld voor ijs en parfum) wordt geproduceerd en waar hele mooie oude huizen staan. Later ben ik naar Yazd gegaan, misschien wel de oudst bewoonde stad ter wereld. Yazd ligt midden in de woestijn en alle huizen zijn er van leem en stro. De straatjes zijn er prachtig en je heb er echt het gevoel dat je in het midden oosten bent. Ook zijn er een aantal bezienswaardigheden zoals de Torens der Stilte (een soort zoroastrische begraafplaats),een zoroastrische vuurtempel (waar kennelijk al meer dan duizend jaar lang een vuurtje brandend wordt gehouden) en er is in Yazd een Zhurkhaneh. Dit is een soort van Iraanse sportschool. In deze sportschool wordt op het ritme van hypnotiserende beats en islamitisch gezang een soort vechtsport beoefend waarbij een groep jongens en mannen in een verlaagd gedeelte van de ruimte zware oefeningen staan te doen, onder andere met loodware houten knotsen. Het hotel in Yazd was overigens ook zeer geslaagd want het zat vol met andere reizigers die ook lange reizen aan het maken waren dus het was erg handig om tips uit te wisselen.
Na Yazd ben ik naar Esfahan afgereisd, de mooiste en interessantse stad die ik gezien heb in Iran. Tannaz, het meisje waar ik via stijn (en peter) mee in contact was gekomen was er zelf pas de volgende dag, dus zij stelde voor dat ik met haar moeder zou afspreken. Het was erg gezellig met Mahnaz de moeder van Tannaz en ze bood aan dat ik bij hen kon blijven logeren. Ik was die avond al ingecheckt bij een hotel dus ik besloot pas de volgende dag op het aanbod in te gaan. Het huis waar ik logeerde was heel luxe en vlakbij de rivier die door Esfahan loopt. Vanaf het balkon had je een prachtig uitzicht over de stad met een berg op de achtergrond. Natuurlik werd ik als gast ook getrakteerd op veel en lekker Iraans eten.
Volgens mijn reisgids (je weet wel welke) vertegenwoordigt Esfahan de ziel van Iran. Er zijn prachtige moskeen, paleizen, eeuwenoude bruggen en een enorm plein met daaromheen een bazaar waar je hele mooie tapijten en andere souvenirs kunt kopen. Helaas heb ik te weinig tijd gehad om alles goed te kunnen bekijken. Na twee nachten logeren bij Tannaz en Mahnaz ben ik richting Shiraz gegaan om Persepolis en naqs e rostam te bezichtigen, twee overblijfselen van het oude perzische rijk (verwoest door Alexander de Grote omstreeks 500 v.c.(?).) De reliefs waarop alle ondergeschikte volkeren van dit enorme rijk werden afgebeeld waren indrukwekkend. Later ben ik in Shiraz zelf naar de tombes van Hafez en Sa'di geweest, twee erg beroemde dichters uit de middeleeuwen wiens gedichten nog steeds door iedereen gelezen worden. De tombes zijn dan ook belangrijke toeristische trekpleisters voor Iraniers.
Na Shiraz ben ik weer naar Esfahan gegaan om het verjaardagsfeestje van Tannaz te kunnen bijwonen (en hier heb ik een heel andere kant van Iran gezien!) supergezellig maar ik moest midden in de nacht weer met de nachtbus naar Teheran. Nu dus weer in Teheran om mijn visa voor Turkmenistan en China te regelen. Gelukkig heb ik hier goede vrienden die me overal mee helpen maar verder is het een grote vieze stad en ik heb wel weer zin om verder te reizen. Morgenavond dus met de trein naar Mashad en misschien nog even langs de tombe van Omar Khayyam, de dichter waarnaar ik vernoemd ben, en dan riching de grens met Turkmenistan. Ik zal zo eens kijken of ik foto's kan uploaden...

Oh ja, de kans dat ik niet zal kunnen mailen of bloggen in Turkmenistan is aanwezig maar ik ben er hooguit 5 dagen (transit visum) dus misschien zullen jullie even moeten wachten totdat ik in oezbekistan ben voor het volgende bericht.

De lijnen staan weer open, hebben we een beller?

Vanaf heden ben ik weer bereikbaar en wel op het nummer 0098-9385214933. om goedkoop te bellen kunnen jullie eerst met het onderstaande 0900-nummer bellen (twee bloberichten hieronder). Ik ben nog tot 22 mei bereikbaar op dit nummer want op die dag ga ik ergens in de ochtend of middag te turkmeense grens over. Daarna ben ik voor uiterste noodgevallen weer bereikbaar op mijn nederlandse mobiele nummer.
Ik heb inmiddels ook mijn turkmeense visum, mijn chinese visum is in behandeling en die moet donderdag klaar zijn. Okee nu ben ik heel moe van al het geregel dus ik ga naar het hotel om een beetje te slapen. Ik hoop in de komende dagen nog een beetje te kunnen schrijven over mijn belevenissen in Iran.

Groeten,

Omar

Telefoon verloren

Helaas is het nu weer niet mogelijk om mij te bellen omdat ik mijn telefoon ben verloren. Misschien is hij in een taxi uit mijn broekzak gevallen. Morgen (vandaag is een nationale feestdag) haal ik meteen een niewe telefoon en een nieuw nummer. Die zal ik hier melden zodra ik hem heb. Groeten uit Teheran!

telefoonnummer

Ik heb inmiddels ook een Iraans nummer. het is (0098)9383854663 als je eerst belt met 0900-0819 betaal je het luttele bedrag van 7 centen per minuut! (bedankt stijn!)
Alles goed hier nog steeds, ik vertrek vandaag richting Kashan. En daarna naar Yazd en dan Isfahan. Heb hier een hele leuke tijd gehad met Parsa en Damon en hun familie en vrienden en ik ben overal mee naartoe genomen. Een uitgebreidere beschrijving komt nog. Wat ik de vorige keer was vergeten te vertellen, en wat ik jullie toch niet wil onthouden, was dat ik met koninginnedag schapenhersensoep en schapentong voor ontbijt heb gehad, iets wat hier beschouwd wordt als een delicatesse. Ik zou het zelf denk ik niet als zodanig omschrijven. Hoewel ik het helemaal opgegeten heb had ik op een gegeven moment moeilijk om naar binnen te krijgen. De smaak was op zich niet heel vies (het had nog het meest weg van draadjesvlees met veel vet) maar het idee hielp misschien niet echt. Ik beschouw het in ieder geval als een overwinning dat ik het toch geprobeerd heb. Later meer verhalen...

Teheran!

Vanwege mijn drukke programma en omdat er maar weinig internetcafe's zijn heb al een poos niets kunnen schrijven. Maar het gaat goed. In Tabriz ben in dus een familie tegengekomen die een broer (Kemal) over had die in Nederland woonde en al 18 jaar niet meer in Iran was geweest. Ik ben echt bijzonder gastvrij ontvangen door Kemal en zijn familie: Ik ben uitgenodigd bij ze thuis en ik mocht op de enige stoel in de kamer zitten (Iraniers zitten meestal op hun tapijt op de grond) en dit voelde in het begin wel een beetje ongemakkelijk, gasten wordern hier echter met zeer veel respect behandeld. Toen ik later na veel aandringen met ze op de grond mocht zitten eten (overigens heerlijk traditioneel Iraans eten) en ik na enige tijd een beetje last kreeg van het ongemakkelijk zitten werd mij aangeraden om toch maar weer op de stoel te gaan zitten want zij voelden zich erg bezwaard dat ik samen met hen op de grond zat. Naast alle eer en het heerlijke eten heeft Kemal ook een aantal foto's en een video van mij gemaakt om aan mijn ouders te geven als hij binnenkort weer in Nederland is, superaardig. Later hebben we ook nog een beetje gefilmd op de bazaar in Tabriz.
Na Tabriz ben ik bij de warmwaterbronnen van Sara'eyn geweest bij Ardabil. Op zich aangenaam maar het plaatsje was lelijk en er was verder weinig te doen. Daarna ben ik langs de kust van de Caspische zee naar Masuleh gegaan. Een heel mooi dorpje en de bergen dat al minstens duizend jaar oud is. Het was jammer dat het erg mistig was en dat het veel regende maar het gaf ook wel eeb bijzondere sfeer aan het plaatsje. Eigenlijk deed Masuleh me op meerdere manieren aan Nepal denken.
Nu ben ik Teheran en ik word al een paar dagen door Parsa en Damon op sleeptouw genomen. Ik heb hier onder andere een paar musea gezien zoals een paleis, de gevangenis van de geheime dienst van de Shah, het nationale museum en het nationale juwelenmuseum. Ook heb ik op de Nederlandse Ambassade Koninginnenacht gevierd (met alcohol want dat mag op ambassades) en gisteravond heeft Damon me meegenomen naar een echte Iraanse bruiloft, heel leuk om mee te maken. Verder is de sfeer in Iran heel relaxt en de mensen die ik tot nu toe ontmoet heb zijn ontzettend aardig en bovendien heel intelligent en ze weten dan ook veel over de situatie in hun land en in de wereld. Wat me ook opvalt is dat niemand een goed woord over heeft over de regering en al helemaal nier over de strikte wetten. Buiten het gebrek aan alcohol en de verplichte hoofddoekjes merk je hier echter maar heel weinig van en ik ben nog niet een keer door een agent aangesproken. Ik blijf nog een of twee dagen in Teheran want ik moet nog een aantal visa regelen en dan ga ik denk ik richting Kashan en Isfahan. Hopelijk kan ik later ok wat foto's posten maar dat kan ik niet garanderen. Nu zit ik in Parsa's winkel en ik wil hier ook niet te lang achter zijn computer zitten.