Inhaalslag vanuit Oezbekistan

Terwijl ik probeer foto's te uploaden via het tergend langzame internet heb ik mooi even de tijd om mijn blog bij te werken (hoewel ik net een account heb aangemaakt op de fotowebsite flickr en dat lijkt sneller te gaan). Helaas schijnt het kaartje, waar ik altijd zo mooi mijn route op kan aangeven, niet te werken, en dit is al het derde internetcafe waar ik het probeer. Inmiddels ben ik dus van Ashgabat via Mary (en Merv) en Turkmenabat naar Bukhara in Oezbekistan gereisd. Maar laat ik met de laatste dagen in Iran beginnen:

Ik was blij dat ik weg kon uit Teheran na er veel te lang op mijn visa's te moeten wachten en ik had dankzij Nima een eersteklas nachttrein naar Mashad kunnen boeken.Natuurlijk kwam ik in een coupe met drie ontzettend vriendelijke Iraniers te zitten, ze spraken geen van allen echt goed engels dus twee van hen belden met kennissen die wel goed Engels spraken dus ik was weldra aan het bellen met heel enthousiaste en behulpzame vreemdelingen. Ik vertelde mijn medereizigers dat ik wellicht in Nishabur wilde uitstappen om de tombe van Omar Khayyam te bezichtigen. Een van mijn medereizigers, Ali, bleek in Nishabur te wonen en hij bood me aan om mij rond te leiden in zijn stad. Het zou een typische Grand Finale voor mijn tijd in Iran worden.
Eerst gingen we naar zijn huis waar we een typisch traditioneel ontbijt aten (geen schapentong dit keer, maar Iraans brood) en daarna ben ik de hele ochtend rondgereden rondom Nishabur. Naast de tombe van Omar Khayyam heb ik ook andere tombe's gezien en tuinen en de overblijfselen van het oude Nishabur, verwoest door een aardbeving. Bij de opgraving liggen nog een aantal skeletten precies zo als ze gevonden zijn (een beetje pompeii-achtig). Ook heeft Ali me een heligdom gewijd aan Imam Reza (belangrijke shiitische heilige) laten zien en een dorp/grote boerderij gebouwd van hout. In dit dorp stelde Ali mij voor aan de eigenaar (ik ben zijn naam vergeten).De eigenaar was een oude hippie de in de jaren 70 aan de berkeley universiteit in San Francisco gestudeerd (en gedoceerd) had. Ik werd uitgenodigd voor koffie in zijn houten huis in victoriaanse stijl (3 verdiepingen) waar hij me vertelde over zijn wilde tijd in San Francisco, maar ook over het feit dat hij nu ademhalingsproblemen had vanwege een gasaanval tijdens de Iran-Irak oorlog. Na de lange tour rond Nishabur gingen we terug naar het huis van Ali, waar zijn vrouw een heerlijke uigebreide Iraanse maaltijd had klaargemaakt. Ali en zijn vrouw vroegen of ik alsjeblieft niet een nachtje kon blijven slapen maar dat ging niet omdat mijn visum de volgende dag zou verlopen. Ze waren teleurgesteld maar ze begrepen het en Ali zou me naar het busstation brengen, maar eerst kreeg ik nog een boek met vertalingen van Omar Khayyam, compleet met de originele perzische teksten en illustraties. Veel te zwaar natuurlijk om helemaal mee naar China te slepen (heb ik dus moeten achterlaten in een guesthouse). Het bovenstaande is geen uitzondering in Iran, iedereen die er geweest is kan een of meerdere van dergelijke verhalen vertellen. Verder dus met de bus naar Mashad. In Mashad kwam ik aan bij Vali's non smoking homestay Vali was dus een fervente anti-roker, hij was echter niet thuis toen ik aankwam dus zijn zoon kwam gelijk een sigaretje aan mij vragen. Het was verder gezellig bij Vali thuis en de slaapzaal was meteen een tapijtenopslag want Vali handelde hierin. Later kwam er ook nog een zwitsers stel aan die met de fiets richting China gingen. De volgende ochtend moestik om half 6 op mom op tijd bij de grens met Turkmenistan te zijn...
(ik zit alweer een paar uur in het internetcafe dus de volgende keer meer verhalen)